کارایی پلی آلومینیوم کلرید (PACl) و سولفات آلومینیوم (آلوم)، دو عامل منعقد کننده رایج، به طور مقایسه ای در این کار، در طی آزمایشات در مقیاس کامل در یک تصفیه خانه آب آشامیدنی مورد مطالعه قرار گرفت. حذف جامدات معلق (کدورت) و غلظت آلومینیوم باقیمانده به دقت مورد بررسی قرار گرفت و از آنها برای ارزیابی اثربخشی برای هر منعقدکننده و همچنین برای تعیین شرایط عملیاتی بهینه استفاده شد. دو فرآیند تصفیه جایگزین مورد بررسی قرار گرفت: (الف) فرآیند معمولی انعقاد-لخته سازی-رسوب گذاری، به دنبال آن فیلتراسیون گرانشی از طریق بسترهای فیلتر شنی، و فرآیند فیلتراسیون مستقیم، یعنی انعقاد-لخته سازی و فیلتراسیون شنی، اما بدون مرحله ته نشینی میانی. ثابت شد که PACl منعقد کننده کارآمدتری نسبت به آلوم است. به عنوان دوزهای کمتر از PACl، در حدود 1.35 میلی گرم Al/L در این مورد، منجر به تولید آب تصفیه شده با کدورت کم و محتوای آلومینیوم باقی مانده است. علاوه بر این، فرآیند فیلتراسیون مستقیم از طریق بسترهای فیلتر دوگانه شن و آنتراسیت به همان اندازه کافی بود، به عنوان نمونه معمولی، یعنی هنگام اعمال مرحله ته نشینی. در این مورد، 0.70 میلی گرم Al/L PACl منجر به کدورت آب کم (حدود 0.1 NTU) و محتوای آلومینیوم باقیمانده (کمتر از 150 میلی گرم در لیتر) شد. همچنین زمان کارکرد فیلترها به بیش از 24 ساعت افزایش یافت هنگام اعمال مرحله ته نشینی؛ در این مورد، 0.70 میلی گرم Al/L PACl منجر به کدورت آب کم (حدود 0.1 NTU) و محتوای آلومینیوم باقیمانده (کمتر از 150 میلی گرم در لیتر) شد. همچنین زمان کارکرد فیلترها به بیش از 24 ساعت افزایش یافت هنگام اعمال مرحله ته نشینی؛ در این مورد، 0.70 میلی گرم Al/L PACl منجر به کدورت آب کم (حدود 0.1 NTU) و محتوای آلومینیوم باقیمانده (کمتر از 150 میلی گرم در لیتر) شد. همچنین زمان کارکرد فیلترها به بیش از 24 ساعت افزایش یافت